David Jan Godfroid

Mijn loopbaan in de journalistiek is geplaveid met tegenstellingen. Anders dan veel collega’s had ik niet al van jongs af aan de ambitie om journalist te worden. Toen ik dat eenmaal toch was, hoefde ik niet per se correspondent te worden. En toen ik dat eenmaal werd, dacht ik: goed om naar het buitenland te gaan, maar alsjeblieft niet tot in lengte der dagen in dat sombere Oost-Europa. Nu zit ik al ruim twintig jaar afwisselend op de Balkan en in Rusland. Tot mijn grote genoegen.

Het begon allemaal in het voorjaar van 1999 toen de NAVO de restanten van het toenmalige Joegoslavië begon te bombarderen om de troepen van Slobodan Milosevic uit Kosovo weg te krijgen. Na veertien jaar journalistiek in Nederland ging ik de oorlog verslaan. Op de bonnefooi. Die eerste periode op de Balkan duurde vijf jaar. Toen vroeg de NOS, waarvoor ik inmiddels was gaan werken, of ik radiocorrespondent voor de landen van de voormalige Sovjet Unie wilde worden met als standplaats Moskou. Dat deed ik van 2004 tot 2008. Om organisatorische redenen verhuisde ik vervolgens terug naar Belgrado. Vier jaar later vond ik mezelf weer terug in Moskou, deze keer voor een periode van ruim acht jaar. En sinds februari 2021 woon en werk ik weer in Belgrado.

Het aantal onderwerpen waar ik me in al die jaren heb beziggehouden is enorm. Soms heel klein, zoals hoe het is voor een alleenstaande moeder in de Russische provinciestad Tver om te leven van het minimumloon, tot wereldomvattend, zoals de Russische rol in Syrië en andere uitingen van het hernieuwde zelfvertrouwen van het Rusland van Vladimir Poetin. Verhalen over oorlog en terrorisme, maar gelukkig ook over een dorp in Servië waar ieder uur een trein stopt, hoewel het maar één inwoner telt.

Het is een prachtig vak, dat correspondentschap in het oosten van Europa.