Selma Schuurman

Ik kom uit een typisch studio-sport-bord-op-schoot-gezin, hoewel mijn moeder bijna altijd ervoor zorgde dat we zondagavond al rond 19.00 uur klaar waren met eten. Het sport-gen was bij ons sowieso iets dat in de vrouwelijke lijn werd doorgegeven. Mijn moeder was gek van sport, mijn zus (zeven jaar ouder dan ik) was oud genoeg om de glorietijd van Cruyff en Ajax in de begin jaren zeventig als supporter in het stadion mee maken. Zij ging daar dan vanuit onze woonplaats Beverwijk naartoe en mijn vader ging min of meer gedwongen mee. De volgende dag werd daar dan in geuren en kleuren aan de keukentafel over verteld en ik zat daar met rode oortjes naar te luisteren.

In mijn pubertijd had ik mij voorgenomen de eerste vrouwelijke voetbalcommentator van Langs de Lijn te worden. Dat is niet gelukt, maar als adjunct van NOS Sport ben ik toch aardig in de buurt gekomen. Dat ging via de Gelderlander. Daar mocht ik na een stage in 1988 blijven. Kort daarna zag ik in de krant een advertentie voor een vacature bij Studio Sport staan. Een unicum in die tijd. Er werd een beeldbandredacteur gevraagd. Ik aarzelde geen moment en werd aangenomen.

Daarna ben ik leidinggevende en coördinerende functies gaan doen, regisseur en chef geworden en vervolgens adjunct hoofdredacteur. Mijn verhaal is vergelijkbaar met veel carrières op de sportvloer van de NOS. Een mooie bijvangst van die loopbaan is dat ik ook alle sporthelden heb mogen ontmoeten waar ik in mijn kinderjaren tegenop keek: van Ard Schenk, tot Fanny Blankers, tot Eddy Merkcx. Nog steeds vind ik het een grote eer om hier te mogen werken.