Arjan Noorlander

Verslaggever Den Haag

“Ik heb de afgelopen maanden geld opzij gelegd, ik neem mijn vriendin volgende week mee naar André Rieu”, een jonge, Roemeense militair vertelt het mij met trots net buiten de poort van een NAVO-basis op de Balkan. De NAVO stalt er materieel om de Russen af te schrikken, maar veel levert het de soldaat niet op. Hij verdient een paar honderd euro per maand, is heel wat aan smeergeld kwijt voor zijn opleiding en zorgkosten en wonen wordt ook niet goedkoper. Een keertje naar Rieu, het was een bijna onhaalbare droom waar ze samen lang voor hadden gespaard.

‘Je weet pas wat je mist als het er niet is’, dacht ik regelmatig op deze reizen. Een cliché natuurlijk, maar als het land waarin je leeft niet functioneert, is er corruptie, armoede en amper een toekomst. Vaak kwam ik mensen tegen zoals ikzelf, maar met een heel ander leven. En dat was dan nog in ons rijke Europa.

Het is wat mij altijd al bezig hield; hoe werkt dit nou?

Hoe organiseren wij onze wereld en hoe doen we dat een beetje eerlijk. Niet zo gek dus dat ik altijd op redactie heb gewerkt waar ik dat kon doen. Van de Haagse redactie, naar de economie, Brussel en nu weer terug in Den Haag. Op al die plekken kon ik proberen de vinger achter de macht proberen te krijgen. Om uit te zoeken hoe er met onze stemmen wordt omgegaan en of ze niet misbruikt worden.

En dat is in goede en in slechte tijden. Soms ligt de politiek onder vuur, soms bedrijven, met enige regelmaat ook de journalistiek. Maar altijd voelt het belangrijk de verhalen te blijven vertellen. Zelfs als je geen liefhebber bent van André Rieu.