Bert Maalderink

Toen ik zeven jaar was, wist ik al wat ik wilde worden: sportjournalist. Mijn grote inspirator was Pietje Bell. Hij werd journalist. En omdat ik geïnteresseerd was in sport en vermoedde dat sportjournalist ook wel een beroep zou zijn, werd dat het doel.

Na het Baudartius College in Zutphen ging ik naar de School voor de Journalistiek in Utrecht. De krant was mijn voorland. Maar nadat ik in het laatste schooljaar de kans kreeg een tv-stage bij TROS-sport te doen, veranderde alles en ging ik de televisiekant op. Als verslaggever. Eerst bij de TROS, daarna bij de VARA.

Ik werkte voor programma’s als Jongbloed&Joosten en Kassa, die niets met sport te maken hadden. Bewust. Televisie trok meer dan sport. Totdat in 1993 Kees Jansma vroeg of ik bij Studio Sport wilde komen werken. Dat klonk als een goede combi.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en versla ik voor NOS Studio Sport vooral het Nederlands elftal en het schaatsen. Mijn hoogtepunt is dat ik geworden ben wat ik ooit wilde zijn. Hoewel sommigen dat meer een dieptepunt vinden.

Maar dat is het aantrekkelijke van dit vak: iedereen heeft er een mening over. Want iedereen kijkt.