Fleur Launspach

‘While the English are too polite to be honest, the Dutch are too honest to be polite.’ Het was een politiek filosoof die me in de zomer van 2019 op deze vergelijking wees. Ik was net vanuit het Midden-Oosten in Londen neergestreken en kwam op verjaardagsfeestjes en etentjes geregeld tot de conclusie dat ik de Britten toch niet helemaal begreep. Misschien school in deze uitspraak niet alleen een les voor mij, maar ook een missie voor de aankomende jaren: hoe mensen te begrijpen die niet zeggen wat ze bedoelen, voor mensen die altijd precies zeggen wat ze bedoelen?  

Verslag doen van het Verenigd Koninkrijk is ronduit fascinerend. De ene dag loop je rond in een verscheurd Belfast, de volgende dag duid je het kleurrijke en hilarische politieke theater van het Lagerhuis. Britten zijn ondoorgrondelijk en tegenstrijdig, beleefd en venijnig, extreem rijk en ontzettend arm. Het carrousel van nieuws houdt nooit op. De journalistiek en politiek zijn zo verweven dat zelfs de premier grapt dat hij eigenlijk nog steeds voor de krant werkt.  

Mijn correspondentschap begint terwijl er voor de Britten een nieuw hoofdstuk is aangebroken. Los van het Europese continent – waar ze zich nooit echt thuis hebben gevoeld – richten ze zich nu op hun relatie met de rest van de wereld. Mijn ervaring in het internationale nieuws komt daarbij goed van pas: hiervoor werkte ik voor Al Jazeera English vanuit het Midden-Oosten en de jaren daarvoor reisde ik als freelance journalist door Afrika en Latijns-Amerika. En nu, sinds een paar jaar, mag ik dit eiland in de Noordzee mijn thuis noemen. Hier, met mijn neus bovenop de politiek en dicht op de beleving van de Britten, doe ik verslag van een land dat zichzelf post-Brexit opnieuw uitvindt.