Giselle van Cann

Als je begint als journalist heb je van meet af aan het recht vragen te stellen. Aan iedereen, overal. Dat heb ik destijds, toen ik begon in 1992, beleefd als een heel spannend cadeau. Met je neus overal bovenop, proberen te begrijpen wat er gebeurt, verbanden leggen en verhalen maken.

Journalistiek was niet de meest voor de hand liggende keuze als afgestudeerd bedrijfseconoom aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Maar het adagium ‘follow the money’ bleek geen slechte leidraad voor een verslaggever van Het Financieele Dagblad. Ik mocht er onder meer het ontstaan van de euro verslaan en later, als politiek verslaggever in Den Haag, de aardverschuivingen in Nederland na de opkomst van Pim Fortuyn. Twee gebeurtenissen die vandaag de dag nog steeds nagalmen in het nieuws.

Sinds 2004 probeer ik een journalistiek stempel te drukken als leidinggevende, aanvankelijk als adjunct-hoofdredacteur bij Het Financieele Dagblad en sinds 2008 in de hoofdredactie van de NOS. Dat houdt in dat ik me niet meer zozeer bezighoud met de verhalen van vandaag, maar meer met die van morgen en volgend jaar. En dan kom je wel wat breinbrekers tegen in dit sterk veranderende medialandschap. Hoe zorgen we er als NOS voor dat we ook op de lange termijn ons publiek bereiken? Is dat dan nog op televisie of vooral online? Hoe houden we de aandacht van jongeren vast? Vragen die niet zo makkelijk te beantwoorden zijn. Maar juist daarom des te spannender om er iedere dag weer mee bezig te zijn.