Rolien Créton

Correspondent Scandinavië

Mijn gebied Scandinavië, met standplaats Kopenhagen, is erg uitgestrekt en vol met tegenstellingen: ik heb zeven landen (Groenland en de Faro-eilanden apart meegeteld, ze horen officieel bij het Deense koninkrijk). In Stockholm hebben ze te maken met toenemend wapengeweld, zo’n duizend kilometer in noordelijke richting worden rendieren in het woud met lasso’s verzameld. Dat uitgestrekte gevoel kom ik ook dichterbij tegen: ik leerde m’n oudste tienerdochter op een strand in het noorden van Denemarken autorijden, daar heb je stranden met speciaal hard zand. Er was geen kip te bekennen. Trekken aan de handrem kon ze inzetten toen er plotseling wilde zwijnen voor de auto opdoken.

Ik ben geen geboren journalist: Ik zag mezelf eerder als docent, diplomaat of psychiater. Ik koos uiteindelijk voor een studie Algemene Letteren aan de Universiteit in Utrecht, met een Erasmusjaar aan de Universiteit van Aix en Provence en een universiteitsjaar in Madrid. Daar kreeg ik de smaak voor reizen te pakken.

Scandinavische landen zijn vaak voorlopers op energiegebied. De Noren met hun elektrische auto’s, Denen met hun windmolens, Zweden met CO2-vrij staal, Finnen met depots voor nucleair afval diep onder de grond. Een ander thema dat vaak terugkomt is asiel- en immigratiebeleid waar Denemarken en Zweden uitersten in Europa zijn. Denemarken staat bekend als strengst in Europa, Zweden als meest open. Maar tijdens de vluchtelingencrisis in 2015 is er in Zweden veel veranderd en is het beleid ook daar flink aangescherpt.

Scandinaviërs staan opvallend hoog op “geluksgevoel-ranglijsten”. Tegelijkertijd hebben de mensen hier iets donkers en melancholisch en zijn ze groot fan van “Nordic Noir”, misdaadseries met een maatschappijkritische insteek. Mijn echtgenoot is Deens, journalist en misdaadroman-schrijver. Om het cliché af te maken: samen kijken we graag naar Beck en andere Scandinavische misdaadseries. Ook heel Scandinavisch: ’s winters duik ik regelmatig in de zee, daarna in de sauna. Dat een paar keer achter elkaar. Een adrenaline-gewoonte die verslavend werkt.

Mijn stijl als verslaggever is beschouwend: ik hou van reportages waarbij je zo min mogelijk tekst inspreekt en als vlieg aan de muur meekijkt. De afgelopen jaren heb ik me gespecialiseerd in zelf filmen. Daarbij werk ik multimediaal: ik ga vaak in m’n eentje op pad met rugzak en camera en maak verhalen voor tv, radio en online. Het heet een “one-man-band”. Dat is nu echt mijn ding geworden.