Ryan Hermelijn

“Zijn jullie hulpverleners?” We zijn in Puerto Rico om verslag te doen van de verwoesting door orkaan Maria. De man die de vraag stelt is 78 en wacht al twee weken op hulp nadat de orkaan het dak van zijn huis heeft weggeblazen. Het besef dat wij soms als eerste aankomen op rampplekken, laat zien wat een bijzonder vak wij hebben. Het roept bij mij ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel op. Om te blijven streven naar de verhalen van mensen die wellicht door anderen over het hoofd worden gezien.

Vanuit mijn standplaats Washington blijft dat mijn journalistieke uitgangspunt. Hoe geef je grote abstracte thema’s en trends een menselijk gezicht? Het scheelt daarbij dat Amerika in al zijn facetten een buitengewoon fascinerend journalistiek speelveld is, met een bevolking dat al op school getraind lijkt zijn in het geven van heldere soundbites.

In Washington begon ik ook mijn journalistieke loopbaan, met een stage bij de NOS correspondenten. Daarna ging ik aan de slag op de buitenlandredactie van het NOS Journaal. Ik heb met veel plezier in Hilversum gewerkt en mocht ook verhalen maken in onder meer Noorwegen, Thailand en Indonesië, maar Amerika bleef lonken.

Nu is de cirkel rond: ik ben weer terug op het oude honk en de journalistieke verwondering is gebleven. Ik vind het interessant hoe het ideaalbeeld dat de VS graag naar buiten toe projecteert soms hard in botsing komt met de werkelijkheid. De bekende Amerikaanse droom is voor veel mensen maar moeilijk te verwezenlijken.

Het is het land waarin multimiljardairs in een ruimterace zijn verwikkeld, terwijl er tegelijkertijd op veel plaatsen geen schoon drinkwater is. Dat borrelende vat vol tegenstellingen maakt mijn zoektocht naar de menselijke verhalen een stuk makkelijker.