Saskia Houttuin

Soms vraag ik me af: wat als mijn cv niet op het bureau van de chef Afrika bij de Wereldomroep was beland? Ik was 21, schreef mijn scriptie over persvrijheid in Nederland en was net in Amsterdam gaan wonen met mijn vriend. Net als de rest van mijn lichting zocht ik een ingang in het journalistieke werkveld, wat niet eenvoudig bleek – de naschokken van de financiële crisis waren nog voelbaar, redacties waren niet aan het werven maar aan het reorganiseren. 

Hoe het precies gebeurde? Ik weet het niet meer, maar op een dag kreeg ik een telefoontje van de Wereldomroep. Of ik wilde solliciteren voor een plek bij de Afrika-redactie? Het gesprek verliep wat onhandig – ik was er nog nooit geweest, ontwikkelingen die op dat moment speelden had ik nauwelijks weet van. Maar ik had een troef: de Franse taal, die ik vloeiend spreek. In meer dan de helft van de 54 landen die het continent telt, wordt Frans gesproken – op ambtsniveau, en in de grote steden ook op straat.

Zodoende ben ik ruim tien jaar geleden de Afrika-journalistiek ingerold. Het duurde even, moet ik toegeven, maar op een gegeven moment besefte ik dat het continent me in zijn greep had gekregen. Reizen naar de Democratische Republiek Congo, Oeganda en Senegal bevestigden keer op keer: hier wil ik wonen en werken. 

Sinds 2017 verblijf ik daarom als freelancer in Nairobi, de hoofdstad Kenia – sinds 2022 werk ik voor de NOS. De diversiteit aan verhalen die ik de afgelopen jaren heb mogen maken blijft me verrassen, blijft me boeien. Begin 2023 verhuizen we daarom naar de Senegalese hoofdstad Dakar. Mijn focus voor de NOS zal liggen op West-Afrika: een regio vol cultuur, maar ook conflict. En het is een frontlinie van klimaatverandering – verwoestijning, kusterosie. Veel te doen en te zien dus, maar ik vind het heerlijk: op dit continent ben ik nog lang niet uitgekeken.