Wilma Borgman

Sommige anekdotes zijn te mooi om te checken. Dat ik als zevenjarige een brief naar de Taptoe schreef bijvoorbeeld, een informatief tijdschrift dat op de basisschool werd uitgedeeld, om te vertellen dat ik later journalist wilde worden in de politiek. Of het klopt? Ik kan het niet meer controleren maar geloof het graag.

Omdat mijn vader in het gemeentehuis werkte van het Twentse dorp waar ik ben opgegroeid was het openbaar bestuur met z’n dorpspolitiek een alledaags onderdeel van mijn leven. Ik zat in de redactie van de schoolkrant, deed daarna allerlei vrijwilligs bij lokale omroepen en daar is mijn eeuwige liefde voor de radio begonnen. Wat je kon doen met je stem, hoe scherp je ‘scherp’ kunt zeggen, hoe zacht een ‘zacht’ kan klinken, hoe je kunt knutselen met zinnetjes en woorden om een verhaal te vertellen, ik ben er van gaan houden en doe dat eigenlijk nog steeds.

Ja, dat ik uiteindelijk bij de grotemensenradio wilde werken stond voor mij wel vast. En dat ik dat in Den Haag wilde doen was ook een feit. Via mijn stageplek tijdens mijn studie aan de School voor Journalistiek kwam ik bij Den Haag Vandaag terecht, als bureauredacteur. In die tijd was dat een zelfstandige televisierubriek die elke avond rond 22.30 uur werd uitgezonden. Later werd het onderdeel van de voorloper van Nieuwsuur.

Toch bij de televisie inderdaad, maar zes jaar later ging ik dan echt voor de radio werken. Officieel als algemeen verslaggever, maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en al gauw zat ik fulltime in Den Haag. Om nooit meer weg te gaan. Want ik heb echt de allermooiste baan van de wereld. Zoek dingen uit, verzamel informatie zodat de puzzel die de politiek soms is iets duidelijker kan worden gelegd.

Kom eens dichter bij de radio? Nog een beetje dichterbij? Dan vertel ik je wat er vandaag voor belangrijks is gebeurd.